ၾကိဳးတန္း ( ခင္ခင္ထူး )

(၁)

ကိုေက်ာက္နီဟာ သဲျပင္ေပၚမွာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ၾကီး ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ တရြရြပူထားတဲ့ သဲေတြဟာ ေရတစ္ပိုင္းစုိေနတဲ့ ကုိေက်ာက္နီရဲ့ ပုဆုိးေရစိုကုိ ေဖာက္ျပီး ပူေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီမွာ ပူျခင္းေအးျခင္းရယ္လုိ႔ ဘာခံစားခ်က္မွ ရိွပုံမရဘူး။ နီၾကင္ၾကင္ဆံပင္ေတြ အုပ္ေနတဲ့ နားရြက္ၾကားက ေဆးလိပ္တုိကို မီးညွိျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဖြာလုိက္လုိ႔။ ကိုေက်ာက္နီ ဖြာလုိက္တုိင္း ရဲခနဲ ရဲခနဲ တက္လာတဲ့ ေဆးလိပ္မီးစကိုၾကည့္ရင္း မနက္တုန္းက သူ ပစ္လုိက္တဲ့ ကြန္ခ်က္ကို ျပန္ျပီး သတိရေလရဲ့။

မနက္က သူပစ္လုိက္တဲ့ ကြန္ဟာ ေရျပင္ေပၚကို ရႊမ္းခနဲ ပုံက်သြားတာမွ တကယ့္ကို ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ၾကီး။ ခဲသီးေတြလည္း မညိဘူး။ ကြန္လည္း မထပ္ဘူး။ ဒါကိုပဲ ကိုေက်ာက္နီ သေဘာက်ေနတာ။ ကြန္ထဲမွာ ငါးပါပါ မပါပါေလ။ ကြန္ခ်က္က်ေအာင္ ပစ္တတ္တာကိုက ငါးဖမ္းသမားရဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခု မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနတာေပါ့။ အဲသည္ကြန္ခ်က္နဲ႔ ငါးပိႆႆ ာစီး ငါးဘတ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ဖမ္းမိခဲ့တာထက္ကို သူ႔ကြန္ခ်က္ ၀ုိင္း၀ိုင္းစက္စက္ၾကီးကုိ သူ ေက်နပ္ေနတာက ပိုေသးတယ္။ သည့္ထက္ ေက်နပ္တာက သူ႔စားက်က္ကို တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္း မသိေသးတာပဲ။ အဲသည္ေနရာကို မေန႔မနက္ ေစာေစာၾကီးကတည္းက သူ စျပီး ေတြ႔ခဲ့တာေပါ့။ ျမစ္ကမ္းပါးေျခတစ္ေနရာမွာ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ အုံဖြဲ႔က်င္းဖြဲ႔ေနတတ္တဲ့ ကလုိင္ေပါက္ၾကီးကို သူစေတြ႔ခဲ့တုန္းကေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔လုိ ကြန္သမားေတြအတြက္ ျမွဳံးသမား၊ ပိုက္သမားေတြလုိ ငါးႏုတ္ေပါက္ကေလးေတြကို ငါးလုပ္ဖမ္းခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကြန္သမားဆုိတာက ငါးဘတ္ၾကီးေတြ၊ ငါးေခ်ာင္းၾကီးေတြ၊ ငါးအုံတုံၾကီးေတြကို ကိုယ့္ကြန္ယက္ထဲပါေအာင္ ဆြဲခ်င္ၾကတာကလား။ ဒါမွလည္း ကြန္သမားဆုိတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ရိွေတာ့မွာေပါ့။ ငါးစင္ရုိင္းေလာက္၊ ငါးဖယ္ေအာင္းေလာက္နဲ႔ ကြန္သမားလုပ္ခ်င္လုိ႔ မေကာင္းဘူးေလ။ တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ငါးၾကီးငါးေကာင္းတစ္လက္ ဖမ္းဖူး၊ ရဖူးပါမွ ဒါ ကြန္သမား။ ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ ကြန္သမားပီရုံေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။ ကြန္၀ါေတာင္ ရင့္ေနျပီ။ ကြန္ေက်ာက္နီလုိ႔ေတာင္ ေခၚေနၾကျပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မေန႔တုန္းက ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကလုိင္ၾကီးဆီကို သည္ကေန႔တစ္ေခါက္ ထပ္သြားခဲ့တာေပါ့။ 

ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ ေလျဖဴးကေလး ရွပ္တုိက္ေျပးသြားေတာ့ ေရဂယက္ကေလးေတြက အရာထင္တယ္ ဆုိရုံကေလး တပြက္ပြက္ ထလုိ႔။ ပလုံကေလးေတြေတာင္ စီေနလုိက္ေသး။ ဒါဆုိရင္ ငါးကေလးေတြ၊ ပုစြန္ကေလးေတြ တုိးေနတဲ့သေဘာ။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ဖက္ကို ေလွဦးမလွည့္ခင္ေလးမွာပဲ ဗြက္ခနဲ ထပြက္လုိက္တဲ့ ေရဂယက္ၾကီးကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လုိက္တယ္။ ေလွကို ညင္ညင္သာသာကေလး ေလွာ္ရင္း ကြန္ကို အသာမ ယူရင္း ခဏေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ေရေအာက္မွာ လႈိင္းကေလးေတြ တြန္႔ကာေကြးကာ ေရယက္ကေလးေတြ ထလာေတာ့မွ ေသခ်ာသြားျပီလုိ႔ တြက္လုိက္တယ္။ ဒါ ဇာတ္တူသားစားတတ္တဲ့ ငါးၾကီးတစ္ေကာင္ေကာင္ဆုိတာ ကိုေက်ာက္နီ အတပ္ ေတြးလုိက္ျပီးသား။ ကြန္ရဲ့ သုံးပုံတစ္ပုံေလာက္ကို ဘယ္ဘက္တံေတာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ေျမွာက္ထားျပီး က်န္တဲ့ သုံးပုံႏွစ္ပုံကို ညာဘက္လက္နဲ႔ အသာဆြယူတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂယက္ထေနတဲ့ ေနရာဆီကို ရႊမ္းခနဲ အုပ္ခ်လုိက္တယ္။ ကြန္အနားေတြက ေရျပင္ေပၚမွာ လွလွပပ ၀ုိင္း၀ုိင္းစက္စက္ၾကီး ပုံက်သြားေလရဲ့။ တေအာင့္ကေလးပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ကြန္ထိပ္ပိုင္းဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလာတယ္။ ေရေပၚမွာ ရိွေနတဲ့ ကြန္စေတာင္ သည္ေလာက္ခါေနရင္ ပိုက္ထဲမွာရိွေနတဲ့ ငါးက ေသးေသးေကြးေကြးေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာ ကိုေက်ာက္နီရဲ့လက္က သိတယ္။ အာရုံခံစားမႈနဲ႔ သိတယ္။ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ငါးပိိႆ ာနီးနီးေလာက္ရိွတဲ့ ငါးပတ္ ေဖြးေဖြးၾကီးတစ္ေကာင္ကို ကိုေက်ာက္နီ ဖမ္းမိခဲ့တာပါ။ ပိုက္ထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါရုန္းေနတဲ့ ငါးပတ္ၾကီးကို မိျပီးခါမွ ေလွ်ာထြက္မသြားေအာင္ ကိုေက်ာက္နီ ခဲရာခဲဆစ္ ဖမ္းယူခဲ့ရေသးတယ္။ သည္လုိအေကာင္က သိပ္ အကင္းပါးတယ္ မဟုတ္လား။ ကြန္ကြက္က စိပ္ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက ေလွ်ာထြက္ရင္ ရႏိုင္မလဲဆုိတာ သင္းတုိ႔ကလည္း သိတယ္။ ေရထဲမွာေတာင္ သည္ေလာက္အေကာင္ၾကီးေအာင္ ေနလာႏိုင္တဲ့ သတၱ၀ါပါေပပဲ။ ဒါေပမယ့္ သည္တစ္ခ်ီေတာ့ သူ႔ထက္ အေတြ႔အၾကဳံၾကီးတဲ့ ကိုေက်ာက္နီနဲ႔ ေတြ႔သြားေတာ့ ငါးပတ္ခမ်ာ ေလွ၀မ္းထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ကို လူးလုိ႔။ ကိုေက်ာက္နီက ကြန္ထဲကေန သတိနဲ႔ထုတ္ျပီး ေလွကပ္ၾကမ္းထဲ ဖိပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေလွၾကမ္းျပင္ကို မာန္ၾကီးၾကီးနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း ခါရုိက္ေနလုိက္တာမွ ေလွ၀မ္းေတာင္ ကြဲသြားမလား မွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီက ေလွကို ေသာင္စပ္ဘက္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွာ္သြားျပီး သူ႔မိန္းမ မေက်ာ့လက္ထဲ အပ္လုိက္ေတာ့ သည္အေကာင္ ကိစၥေခ်ာျပီေပါ့။ သည္ငါးပတ္ၾကီးကို ခံေတာင္းထဲထည့္ုျပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာ ေရာင္းဖုိ႔ ေလွေလွာ္ကူးသြားတဲ့ မေက်ာ့ေမွ်ာ္ရတာေတာင္ ေန႔၀က္က်ဳိးခဲ့ျပီ။ ေပၚမလာေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ မေက်ာ့ကို ေမွ်ာ္တယ္ရယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သည္လုိငါးမ်ဳိးက ေသခ်ာေပါက္ အေရာင္းသြက္တာ။ ေစ်းေကာင္းရတာ သူသိျပီးသားပဲ။ သည္ေတာ့ သဲျပင္ပူပူၾကီးေပၚ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ၾကီး ထုိင္ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ကက္ဆက္တစ္လုံး မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုေက်ာက္နီ ကက္ဆက္လုိခ်င္တာ ၾကာျပီေလ။သည္တစ္ခါေတာ့ ၀ယ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ့။ကက္ဆက္၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့လား။ ကိုေက်ာက္နီ ျပဳံးတယ္။

(၂)

ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ ကက္ဆက္တစ္လုံး လုိခ်င္ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာဆုိ သူတုိ႔ေနတဲ့ ေနရာကေလးမွာ ကက္ဆက္တစ္လုံးကေတာ့ ရိွကို ရိွသင့္တယ္လုိ႔ ကိုေက်ာက္နီ ထင္တယ္ေလ။

သူတုိ႔ေနတဲ့ ေနရာကေလးက ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ့ ဟုိဘက္ကမ္း သည္ဘက္ကမ္း ဘယ္ကမ္းနဲ႔မွ မနီးတဲ့ ေရလယ္ေကာင္က ေသာင္ကြ်န္းကေလးတစ္ခု ဆုိပါေတာ့။ ေသာင္ကြ်န္းလုိ႔သာ ေခၚရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးထဲ ေက်ာက္ပ်ဥ္ကေလးတစ္ခ်ပ္ ခ်ထားသလုိ ၀ုိင္း၀ိုင္းမုိ႔မုိ႔ေလး ေပၚေနတဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလးပါ။ အဲသည္ေသာင္ကတုံးေပၚမွာ ကိုေက်ာက္နီတုိ႔ တံငါတဲကေလးရယ္၊ ကိုလွေဆာင္းတုိ႔ တံငါတဲကေလးရယ္။ သည္တဲကေလးႏွစ္လုံးပဲ ရိွတယ္။ ေဘးပတ္လည္မွာက တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ၾကီးပဲ ရိွတယ္။ ကမ္းႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းဆီမွာ ရိွတယ္။ ကိုလွေဆာင္းကလည္း ကိုေက်ာက္နီလုိ ကြန္သမားပါပဲ။ သည္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေသာင္ကတုံးကေလးေပၚမွာ တဲထုိးျပီး ေနၾကရတဲ့ ဘ၀တူေတြပဲ ဆုိပါေတာ့။ 

ေ

သာင္ကတုံး ဆုိတာမ်ဳိးကလည္း ေနရာအတည္တက် ရိွတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ သည္ႏွစ္ သည္ေနရာမွာ ေပၚေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္က် ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ေတာ့တာ။ ေရထဲမွာ ရိွတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ မေရရာဘူးေပါ့။ သည္ေတာ့ ေသာင္ကတုံးကေလးေတြ ေပၚရာေနာက္ကို သူတုိ႔ ႏွစ္စဥ္လုိလုိ လုိက္ၾကရတယ္။ ကမ္းနားသစ္ပင္ကမွ ျမဲခ်င္ ျမဲဦးမယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလးကေတာ့ မျမဲဘူး။ တစ္ခါတေလမ်ား ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးက သူတုိ႔အတြက္ ေနရာကေလးတစ္ေနရာစာေတာင္ သေဘာထားၾကီးၾကီး မထားႏုိင္ဘဲ ေလာဘၾကီးခ်င္ ၾကီးေနတတ္သလုိ တစ္ခါတေလက်ျပန္ေတာ့လည္း ဧရာ၀တီက သူတုိ႔အတြက္ ငါးေတြ ၀ွက္ခ်င္ ၀ွက္ထားတတ္ျပန္ေရာ။ သည္ႏွစ္ေတာ့ ဧရာ၀တီက သူတုိ႔အတြက္ ေနသားတက် ေသာင္ကတုံးကေလးတစ္ခု ေမြးဖြားေပးခဲ့ျပန္ျပီ။ သည္ေတာ့လည္း ကိုေက်ာက္နီနဲ႔ ကိုလွေဆာင္းတုိ႔ တဲနားနီးခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အစကေတာ့ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ဟင္း တစ္ေယာက္စား၊ တစ္ေယာက္သြား တစ္ေယာက္လုိက္နဲ႔ အဆင္ေျပခဲ့ၾကတယ္ ေျပာပါေတာ့။ အလုပ္တူ၊ ဘ၀တူခ်င္းေတြကိုး။ ဆင္းရဲသြားၾကမွာ၊ ငတ္သြားၾကမွာလည္း မေၾကာက္ၾကဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဆင္းရဲတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက သူတုိ႔မွာ တစ္ဦးဦးက ကိုယ့္ထက္ ပိုျပီး ရိွသြားမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္။ သည္ေတာ့ တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မသိမသာ ၀န္တိုမႈကေလးေတြ ကိန္းေအာင္းလာခဲ့တာ သိပ္မၾကာလွေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီက ကြန္ပစ္ေကာင္းသလုိ ကိုလွေဆာင္းကလည္း ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကို ေနာေက်ာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ျမစ္ေရအတက္အက်ကို ၾကည့္ျုပီး ငါးရွာတတ္တယ္။ “က် မ ဆြဲ” ရင္ ငါးေတြ ဘယ္လုိ က်တတ္တာ၊ ေရတုိးငါးေတြ ဘယ္လုိ ျမဴးတတ္တာ ကုိလွေဆာင္း သိသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီကို မေျပာဘူး။ ကိုေက်ာက္နီကလည္း သူ႔ကြန္ပစ္ပညာထဲက သင့္ရာေကာင္းရာကေလးေတြကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းလုိ႔ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေလွနဲ႔ကူးျပီး အရက္ေသာက္ၾကတာက်ေတာ့ အတူတူျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ညတုိင္း တဲႏွစ္လုံးၾကားက သဲျပင္ေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာစကားေတြ ထိုင္ေျပာၾကေတာ့လည္း တတြဲတြဲပါပဲ။ လူမနီး သူမနီး ေရျပင္ၾကားက တိတ္ဆိတ္ေနရာကေလးအတြက္ ကက္ဆက္တစ္လုံး လုိခ်င္ေနၾကတဲ့ ဆႏၵကလည္း သည္ေနရာမွာ ထပ္တူပါပဲ။ အဲသည္ ကက္ဆက္ကေလးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အရင္ စ၀ယ္ျဖစ္လုိက္မွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာကလည္း တစ္သေဘာတည္းပါပဲ။ဒါကို သိလုိ႔ ကိုေက်ာက္နီ ကက္ဆက္ကို အလ်င္အျမန္နဲ႔ အရူးအမူး လုိခ်င္ေနခဲ့တာေပါ့။ သူ႔မိန္းမ မေက်ာ့ကိုယ္တုိင္ကလည္း ၀ယ္ဖုိ႔စားဖုိ႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ မပူဆာဘဲ ကက္ဆက္တစ္လုံးသာ ၀ယ္ေပးဖုိ႔ ပူဆာေနခဲ့တာ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။ မေက်ာ့က သီခ်င္းဆုိလုိ႔ ကေလးေခ်ာ့ေတးကေလးေတာင္ ညည္းတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္းရဲ့ မိန္းမ မလွစိန္ကို ၾကြားခ်င္တာ သက္သက္ပဲ ဆုိတာ ကိုေက်ာက္နီ အတပ္သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေက်ာ့အလုိကို ပိုျဖည့္ခ်င္ေနမိတာကလည္း ပါတယ္။

(၃)

မေက်ာ့ျပန္လာေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းေနျပီ။ အေနာက္မုိးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီက တျဖည္းျဖည္းငိုက္ဆင္းသြားတဲ့ ေနလုံးရဲ့ လိေမၼာ္နီေရာင္ အေသြးေတြက ေရျပင္ေပၚမွာ ပတၱျမားရည္ေတြ ျဖန္းခ်ထားတယ္။ ကိုေက်ာက္နီရဲ့ အေတြးထဲမွာေတာ့ တြံေတးစိုးေအာင္ရဲ့ သီခ်င္းေတြေပါ့ေလ။ မေက်ာ့ျပန္လာတာကိုေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလတျဖဴးျဖဴး သဲေသာင္ကမ္းနဖူးမွာ ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ ပက္လက္လွန္ရက္ၾကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။

“ကိုေက်ာက္နီ … ကိုေက်ာက္နီ”

မေက်ာ့က တဲေဘးမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ႏို႔စို႔ကေလးကိုေတာင္ ေကာက္မခ်ီအားေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီရိွရာ ေသာင္စပ္ကို အေျပးကေလးသြားျပီး ကိုေက်ာက္နီကို လႈပ္ႏႈိးတယ္။ အိပ္မက္မွာ ကက္ဆက္အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ေနတဲ့ ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ မေက်ာ့က ကက္ဆက္ခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ပိတ္လုိက္ေတာ့ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ထထုိင္တယ္။

“ဟင္ … မေက်ာ့ ျပန္လာျပီလား”

မေက်ာ့က ပါးစပ္က မေျဖဘဲ ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကီး လုပ္ရင္း ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ငါးရာတန္ေတြကို ထုတ္ျပျပီး အေျဖေပးလိုက္တယ္။ ကိုေက်ာက္နီ မ်က္ႏွာၾကီး ၀င္းထိန္သြားလုိက္ပုံက ေနလုံးၾကီးကေတာင္ အရႈံးေပးရေလာက္ပါရဲ့။ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ မေက်ာ့လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို လွမ္းယူျပီး တဲထဲကို အေျပး၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ ေခါင္းအုံးခ်ဳပ္ရုိးထဲ လက္လွ်ဳိစမ္းျပီး အရင္က ထည့္ထားတဲ့ ေငြစကေလးေတြကို ထုတ္ေရတယ္။ မႈိ႔ေတြက တဲကေလးထဲမွာ လြင့္လုိ႔။ မေက်ာ့က ကိုေက်ာက္နီေဘးမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ျပီး ကေလးပါးစပ္ကို ႏို႔တပ္ရင္း

“ျပည့္လုျပီလား ကိုေက်ာက္နီ”

ကိုေက်ာက္နီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အေျဖမေပးေတာ့ မေက်ာ့က အားမလုိ အားမရနဲ႔ ကိုေက်ာက္နီလက္ထဲက ေငြေတြကို ဆတ္ခနဲ လုျပီး ကိုယ္တုိင္ေရတယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကေလးက အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ေသးတဲ့ အစာကို ဟုိဟပ္သည္ဟပ္လုပ္ရင္း ေဒါသတၾကီး တစ္ခ်က္ ေကာ့ထုိးတယ္။ ဒါကို မေက်ာ့က ေငြ အေရပ်က္ရပါ့မလားဆုိျပီး ကေလးရဲ့တင္ပါးကို ျဖန္းခနဲတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္တာ ကေလးက ၀ါးခနဲ ငိုေတာ့တာပဲ။ သည္ဘက္တဲကေလးထဲမွာ ကေလးငိုသံေတြ စီစီညံေနတုန္းမွာ ဟုိဘက္တဲက ကိုလွေဆာင္းမိန္းမ မလွစိန္တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေန႔လုံး ေရာင္းမကုန္ခဲ့တဲ့ ငါးဖ်ဥ္းေတာင့္ေတြကို ေခ်းေဖာက္ေနတယ္။ သူ႔ေယာက်္ား ကိုလွေဆာင္းကို စိတ္တုိတုိနဲ႔ ငါးေခ်းေတြ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ညွစ္ထုတ္ေနလုိက္တာ နဂုိက ႏြမ္းရိေနတဲ့ ငါးဖ်ဥ္းေတာင့္ကေလးေတြဆုိတာ ေပ်ာ့ဖတ္လုိ႔ ။ မလွစိန္သေဘာကေတာ့ သည္ငါးေတြကို ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ေရာင္းခဲ့ခ်င္တာပါ။ ေလးငါးဆယ္ရလည္း နည္းတာ မွတ္လုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းက တဂ်ီဂ်ီေလ။

“လွစိန္ … ငါ ဟိုဘက္ကမ္း သြားစရာရိွေသးတယ္။ နင့္ကို ေစာင့္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာ၊ ၾကဳံရာေလွနဲ႔သာ ျပန္ခဲ့ေတာ့”

ဆုိေတာ့ မလွစိန္မွာ ကူးတုိ႔စက္ေလွ ေနာက္ဆုံးေခါက္နဲ႔ အေျပးအလႊား ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဟုိဘက္တဲက မိေက်ာ့ ေလွၾကဳံကိုေတာ့ အျမင္သား။ ဒါေပမယ့္ မနက္တုန္းက ျမင္လုိက္ရတဲ့ သူ႔ဗ်တ္ထဲက ငါးပတ္ၾကီးေၾကာင့္ မိေက်ာ့ေလွနဲ႔ မျပန္ခ်င္ေတာ့တာ။ အျပန္ေလွေပၚမွာ ငါးပတ္ၾကီးေရာင္းရတဲ့ ေငြကေလး တျပျပလုပ္ရင္း ၾကြားေနမွာကို မခံခ်င္လုိ႔ပဲ စက္ေလွကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပးစီးလုိက္လာခဲ့တာေလ။

“လွစိန္ … နင့္ေယာက်္ား လွေဆာင္းေရာဟ”

“အေနာက္ေတာင္ဘက္ကမ္းတဲ့ ေတာ္ေရ၊ ေန႔လယ္ကတည္းက ကူးသြားတာပဲ”

“ဟုတ္လား … ဒါဆုိ ငါလုိက္သြားဦးမယ္”

ကိုေက်ာက္နီက ေလွကေလးနဲ႔ အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ကူးလုိက္သြားတယ္။ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ ခဲသားေရာင္ ေရလႈိင္းကေလးေတြ တလြန္႔လြန္႔ လူးလုိ႔။ မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မယ့္ လကၡဏာမ်ဳိးနဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလုံး မႈန္ရီလုိ႔ လာျပီ။ မေက်ာ့က တဲအျပင္ထြက္ရင္း တစ္ဖက္တဲကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မလွစိန္တစ္ေယာက္ ငါးေခ်းေတြ ေဖာက္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ မလွစိန္တုိ႔ကေတာ့ ငါးစားရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ပီတိကေလးေတာင္ ျဖစ္သြားရေသး။ ပီတိက မလွစိန္တို႔ ငါးဟင္းစားရလုိ႔ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေစတနာပီတိ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔တစ္ေတြမွာ ေရထဲက ငါးေတြသာ ဖမ္းေရာင္းေနၾကတာ။ ငါးကုန္မွ ေငြရမယ္ မဟုတ္လား။ ငါး မကုန္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားရုံကလြဲလုိ႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ သည္ေတာ့ တံငါသည္ ငါးစားရတာဟာ ကိစၥေကာင္း မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔ကို မေက်ာ့ လွမ္းၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ မလွစိန္ရင္ထဲ ေအာင့္သြားရတယ္။ လက္ထဲက ငါးဇလုံကို ထမင္းအုိးအဖုံးေပၚ ခြပ္ခနဲ ပစ္ခ်ရင္း …

“ဟင္း … အိမ္ကေသနာေတာ့ အရင္တုန္းကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး၊ သည္ေရာက္မွ အေပါင္းအသင္းဖ်က္တာနဲ႔ သင္း ပ်က္စီးေနတာ” နဲ႔ ဆုိလုိက္ေတာ့ မေက်ာ့တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ခနဲ မတ္သြားတယ္။ အေပါင္းအသင္းဖ်က္တယ္ ေျပာရေအာင္က သည္ေသာင္ကတုံးကေလးေပၚမွာ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ရိွတာကမွ သည္တဲကေလး ႏွစ္တဲ။ မိသားစုႏွစ္ခုတည္း မဟုတ္လား။

“သည္မယ္ လွစိန္၊ ညည္း စကားေျပာရင္ ၾကည့္ေျပာပါေအ့။ ေစာင္းလား ခ်ိတ္လား မလုပ္ပါနဲ႔”

“အလုိေတာ္… က်ဳပ္ မေစာင္းရ မခ်ိတ္ရပါလား၊ က်ဳပ္က တည့္ေျပာေနတာေအ့၊ တည့္ေျပာေနတာ” နဲ႔ လုပ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားၾကတယ္။ မိန္းမခ်င္းဆုိေတာ့ သိၾကတဲ့အတုိင္း အျပန္အလွန္ မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္။ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖာ္ၾက၊ တစ္ေယာက္မေကာင္းတာ တစ္ေယာက္ ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ မေက်ာ့က …

“ညည္းက ငါတုိ႔စီးပြားတက္တာကို မနာလုိေနတာ မဟုတ္လား” လုိ႔ ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ ေမးလုိက္ေတာ့ မလွစိန္ကလည္း မခံပါဘူး။

“စီးပြားတက္တာ ဟုတ္လား။ ဟား … ဟား … ရယ္ခ်င္လုိက္တာ ဖတ္ဖတ္ေမာ ရင္ဘတ္ေနာက္က ေက်ာ။ ဟြန္း … စီးပြားတက္ရေအာင္ ညည္းက ဘာေတြမ်ား ၀တ္ရစားရလုိ႔တုန္း။ ဘယ္လုိမ်ား ေနရ ထုိင္ရလုိ႔တုန္း ေကာင္မရဲ့။ သည္ေသာင္ယံကတုံးေပၚ တဲခ်င္း အတူတူပါပဲေအ။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းက မက်င္လႊမ္လုိ တုိက္နဲ႔တာနဲ႔ဆုိလည္း ဟုတ္ … ဟုတ္ေသးေတာ့”

“ငါသာ တုိက္နဲ႔ ေနႏုိင္တဲ့ အဆင့္ဆုိရင္ သည္ေသာင္ကတုံးေပၚမွာ ညည္းတုိ႔ကို မထားဘူး။ ေသာင္တစ္ျပင္လုံးအျပည့္ တုိက္ၾကီး ဟီးထေနေအာင္ ေဆာက္ပစ္လုိက္မယ္ေအ့”

“ေကာင္းပါေလ့ေတာ္၊ ေကာင္းပါေလ့။ အဲသည္က်ေတာ့မွ က်ဳပ္က ဒုံးပ်ံၾကီးစီးျပီး အလည္လာရဦးမယ္”

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဲၾကီးမဲၾကီး ေျပာဆုိေနလုိက္ၾကတာ ဧရာ၀တီရဲ့ လႈိင္းပုတ္သံကိုေတာင္ သူတုိ႔ မၾကားႏုိင္ၾကပါဘူး။ အဲသလုိ မလွစိန္က အေညွာင့္ေထာင္လုိက္၊ မေက်ာ့က ျပန္ေခ်လုိက္။ မေက်ာ့က ေလလုံးပစ္လုိက္၊ မလွစိန္က အဆစ္ခြပ္ခ်လုိက္နဲ႔။ မီးခြက္ထြန္းခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ အႏုိင္အရႈံး အေျဖမေပၚေသးဘူး။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာေရာ၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာေရာ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေတြနဲ႔ ထိန္ညီးေနျပီ။ သူတုိ႔ ေသာင္ကတုံးကေလးေပၚက အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ ေအာ္ၾကတုန္း။

(၄)

“အဲသာပဲ … ကိုလွေဆာင္း၊ ေတာ့္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ အခ်ဳိးအႏွိမ္ခံရတာ၊ ေတာ္ညံ့လုိ႔ က်ဳပ္ လူအေစာ္ကားခံရတာေတာ့ ဟီး”

ေ

ယာက်္ားသားေတြ ျပန္လာေတာ့ မိန္းမေတြက ငုိၾကီးခ်က္မနဲ႔ အသီးသီး ဆီးတုိင္ၾကတယ္။

မလွစိန္ရဲ့ စကားကို ၾကားေတာ့ ကိုလွေဆာင္းရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ့္ေၾကာင့္၊ ေတာ္ညံ့လုိ႔ ျဖစ္ရတာ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြကို သူ႔ကို အေတာ္ကေလး ထိသြားတာကိုး။ ကိုလွေဆာင္းဆုိတာက တံငါဘ၀နဲ႔ စခဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးနဲ႔ ဖက္ျပီး ၾကီးျပင္းခဲ့တာဆုိေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းက ေတာင္သူတစ္ေယာက္ပါ။ ျမစ္ေဘးက သူတုိ႔ရြာကေလးမွာပဲ ႏွမ္းေလးစိုက္လုိက္၊ ပဲကေလးစိုက္လုိက္နဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့သူ။

ျ

မစ္ေရေတြ တုိးတုိင္း သူတုိ႔ရြာကေလးကို ေရေတြလႊမ္းခဲ့တာ။ ေရေတြ ေလ်ာ့သြားတုိင္း ေပၚလာတဲ့ႏုံးတင္ ေျမကေလးေပၚမွာ ထြန္ဟယ္ ယက္ဟယ္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကတာ အခါေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲသည္လုိ တုိးလုိက္ ေလ်ာ့လုိက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဧရာ၀တီဟာ သူတုိ႔ရြာကေလးကို ဖဲ့စားသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကမ္းပါးေတြျပဳိ၊ ေျမေတြပ်က္ျပီး သူတုိ႔ရြာကေလးေတာင္ ေနာက္ကို ဆုတ္ခဲ့ရျပီ မဟုတ္လား။ သူလည္း ငါးရွာစားရေတာ့တာပါ။ အေျခအေနေၾကာင့္သာ ကြန္ကို ကိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းမွာ ေျမႏုကြ်န္းကေလး ေပၚႏိုးေပၚႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း တံငါသည္ဘ၀နဲ႔ သက္တမ္းရွည္ေနခဲ့တာ ၾကာပါပေကာ။

“ေတာက္ … သည္ေကာင္ ေက်ာက္နီတုိ႔ လင္မယား ငါတုိ႔ကို သက္သက္ ေက်းဇူးကန္းတာ”

သည္ေသာင္ကတုံးကေလးေပၚမွာေတာ့ ကိုလွေဆာင္းက အရင္ စျပီး တဲထုိးေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ကိုေက်ာက္နီတုိ႔ ေရာက္လာခဲ့တာေလ။ သည္တုန္းကေတာ့ လူသူေ၀းတဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလးေပၚမွာ ကိုယ္တစ္ဦးတည္းနဲ႔စာရင္ တုိးတိုးေဖာ္ကေလးရယ္လုိ႔ ရွိလာတာမုိ႔ ကိုလွေဆာင္း ၀မ္းသာခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုေက်ာက္နီတုိ႔ တံငါေလွကေလး ေသာင္စပ္မွာ ထုိးကပ္လာေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကူခ်ေပး၊ တဲကေလး ကူေဆာက္ေပးနဲ႔၊ ငါးရွာတာက အစ အရက္ေသာက္ၾကတာက အဆုံး ႏွစ္ေယာက္သား တရုန္းရုန္းနဲ႔။ သူ႔ရိွတာ ကုိယ္စား၊ ကိုယ့္ရိွတာ သူ႔ေကြ်းနဲ႔ ႏွစ္တဲကို တစ္တဲလုပ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ အခုမွ ငါးၾကီးငါးေကာင္းရတယ္ရယ္လုိ႔ ေငြကေလးရႊင္လာတာနဲ႔ပဲ ကိုေက်ာက္နီ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားလုပ္တာကို ကိုလွေဆာင္း သတိထားမိတာ ၾကာျပီ။ သူတုိ႔ဘက္ကမွ သည္လုိ အသံထြက္လာရင္ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း အဆင္သင့္ပဲလုိ႔ ကိုလွေဆာင္း ေတြးလုိက္တယ္။

“သည္မယ္ လွစိန္၊ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔၊ ငါတုိ႔က သင္းတုိ႔လုိ ေရေမ်ာကမ္းတင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္မွာ ရပ္နဲ႔ရြာနဲ႔ ရိွတယ္။ သည္ႏွစ္သာ ေျမႏုကြ်န္းကေလး ေပၚၾကည့္စမ္းပါလား၊ ဟင္း …”

ကိုလွေဆာင္းက အံေတြ တင္းတင္းၾကိတ္ထားလုိက္တာ ေမးေၾကာၾကီးေတြမ်ား ေထာင္လုိ႔။ ကိုလွေဆာင္းရဲ့ စကားကို ၾကားလုိက္ေတာ့ မလွစိန္ အငိုရပ္သြားတယ္။ သူတုိ႔မွာ အဲသည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ရိွေနေသးတာကို မလွစိန္ ေမ့ေနတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ေစ်းတန္းမွာ ရြာကလူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔ရြာမွာ သည္ႏွစ္ ေျမႏုကြ်န္းကေလး ေဖာ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ သူၾကားသား။ ေစာေစာကသာ သတိရလုိက္မိရင္ မိေက်ာ့ကို ဘယ္အရႈံးေပးမွာတုန္း။ ေျမႏုကြ်န္းနဲ႔ ကိုင္ေပါက္လုိက္ပါရဲ့။

“ေျမႏုကြ်န္းေပၚရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ ကိုလွေဆာင္း”

မလွစိန္က အားတက္သေရာ ေရွ႕ကို တုိးလာတယ္။ မလွစိန္ ေမးလုိက္မွပဲ ကိုလွေဆာင္းမွာ အခက္ေတြ႔သြားေတာ့တာပါ။ ေမွ်ာ္လုိ႔သာ ေမွ်ာ္ရတာေလ။ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ စီမံကိန္းက ခ်ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ စဥ္းစားရ က်ပ္သြားတယ္။ ေျမေပၚမွာ စိုက္ခင္းကေလး ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ အရင္းရိွရမယ္ေလ။ သူတို႔မွာက လက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ေခ်းငွားလုပ္ရေအာင္ကလည္း အတုိးနဲ႔ပဲ ရတာေလး ထုိးဆပ္ရမယ့္ကိန္းပဲ ရိွတယ္။ စဥ္းစားရက်ပ္ေနတဲ့ ကိုလွေဆာင္းကို မလွစိန္ကေတာ့ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေပးတယ္။

“ဟုတ္ျပီ၊ သည္မွာ ကိုလွေဆာင္း၊ ေျမရရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ငွားစားၾကမယ္ေတာ္” တဲ့။သည္တစ္ခါေတာ့ သူ႔မယား မလွစိန္ကို ကိုလွေဆာင္း အေတာ္ကေလး အထင္ၾကီးသြားတယ္။ သူ ေတြးမထားတဲ့ ထြက္ေပါက္ကို မလွစိန္က ဖြင့္ေပးလုိက္တာ မဟုတ္လား။

သည္ဘက္တဲမွာလည္း မေက်ာ့က ငိုၾကီးခ်က္မနဲ႔ပါပဲ။ 

“ကိုေက်ာက္နီရယ္၊ မနာလုိျဖစ္ရေအာင္ ညည္းက ဘာမ်ား ၀တ္ရစားရလုိ႔တုန္းတဲ့။ ေသာင္ကတုံးေပၚက တဲခ်င္းအတူတူပါပဲေအ တဲ့။ က်ဳပ္ ဘာျပန္ေျပာႏိုင္မွာတုန္းေတာ္ ”

ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ တုိ၀င္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္ကိုပဲ ဖိဖြာေနတယ္။ ကိုလွေဆာင္းတုိ႔ လင္မယား သူတုိ႔အေပၚမွာ အမူအရာေတြ ေျပာင္းေနတာ ကိုေက်ာက္နီ ရိပ္မိသားပဲ။ အခုတေလာ အရက္ေသာက္ခ်ိန္ကလြဲရင္ သူတုိ႔ခ်င္း မဆုံမိၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတေလ ျမစ္လယ္မွာ ေလွခ်င္းေတြ႔ေနတာေတာင္ လွမ္းစကားမေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အထိ။ မိန္းမခ်င္းလည္း အေစးမကပ္ၾကတာကို ကိုေက်ာက္နီ သိတယ္။ သည္မိန္းမေတြရဲ့ ပါးစပ္ေတြဟာ တစ္ေန႔ သည္လုိ ျဖစ္လာၾကလိမ့္မယ္ဆုိတာ သူထင္ျပီးသားပါ။ ကိုေက်ာက္နီ ေတြးေကာင္းေနတုန္း လက္ကို ပူခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့မွ အစီခံပါ ေလာင္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္တုိကို သဲထဲ လႊတ္ခ်လုိက္တယ္။

“ငိုမေနစမ္းပါနဲ႔ မေက်ာ့ရယ္၊ ငါတုိ႔က သင္းတုိ႔ထက္ သာျပီးသားပါ။ သည္တစ္ခါ ငါးတစ္ပြက္သာ ပြက္ၾကည့္၊ ကက္ဆက္တစ္လုံး ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ႏိုင္ပါျပီဟ၊ ေငြက ျပည့္လုျပည့္ခင္ ျဖစ္ေနလုိ႔သာ။ မေန႔တုန္းကေတာင္ ငါ ကိုက်စ္တီးဆုိင္ကို ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အေပါင္ဆုံးဆုိေပမယ့္ ခပ္လတ္လတ္ထဲကပါ။ ဘက္ထရီအုိးရယ္၊ တိတ္ေခြကေလး ေလးငါးေခြရယ္ ၀ယ္ရမွာမုိ႔ ငါ ေငြေစာင့္ေနရလုိ႔ပါဟာ”

“ေငြေစာင့္ေနရလုိ႔ ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူ႔ဆီက ေငြတုန္း”

ေ

ၾကာင္စီစီနဲ႔ မေက်ာ့ရဲ့ အူတူတူ အေမးေၾကာင့္ ကိုေက်ာက္နီေဒါသေတြ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။

“ေရထဲက ငါးေတြဆီကေဟ့၊ ေရထဲက ငါးေတြဆီက၊ အဟုတ္ဗ်ာ၊ တုိ႔က ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား ရစရာရိွတာလုိက္လုိ႔ … ဟြန္း”

ကိုေက်ာက္နီလုိ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ တံငါသမားတစ္ေယာက္အဖုိ႔ရာက ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ရစရာ မရိွဘူးဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ အမွန္တရားပဲ မဟုတ္လား။

(၅)

မုိးေကာင္းကင္ေပၚမွာ တိမ္ညဳိေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ၾကီးကို ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ အေရာင္ေပ်ာက္လုဆဲ ေနလုံးၾကီးကေတာ့ တိမ္ညိဳေတြေအာက္မွာ ဖုံးအုပ္သြားခဲ့ျပီ။ ေသာင္ျပင္ေပၚက သဲပြင့္ကေလးေတြေတာင္ ျဖဴလြလြအေရာင္ကေန ခဲပုပ္ေရာင္ မႈိင္းလုိ႔။ မလွစိန္က ေလွကုိ ေသာင္စပ္မွာ ထုိးကပ္ရင္း တစ္ဖက္တဲကို အရင္ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ သည္ေန႔ ငါးတန္းမွာ မေက်ာ့ေစ်းလာေရာင္းတာ မျမင္ဘူးေလ။ သူထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ မေက်ာ့ဟာ တဲေဘးက သဲျပင္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ၾကီး ထုိင္ျပီး ေဆးလိပ္ဖြာေနေလရဲ့။ သူ႔ကို ေက်ာေပးထားေပမယ့္ မေက်ာ့ရဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာ ဘယ္လုိရိွေနမယ္ဆုိတာ မလွစိန္က အတပ္သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထုိင္ျပီး ပိုက္ဖာေနတဲ့ သူေယာက်္ား ကိုလွေဆာင္းကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။ 

“ကိုလွေဆာင္းေရ၊ သည္ေန႔ ငါးေစ်း ေကာင္းခ်က္ေတာ့ ရက္စက္တယ္။ ငါးစင္းရိုင္းေတာင္ ငါးရာေစ်းနဲ႔ ရခဲ့သေတာ္။