ေ႐ွးအခါက..ေတာင္ကုန္းတခု၌.ေမ်ာက္အုပ္တအုပ္.႐ွိေလ၏.ေဆာင္းဥတု.ကာလ.တေန႔ေသာအခါတြင္..ထိုေနရာ၌.ဆီးႏွင္း.အလြန္ထူထပ္ၿပီး.ေလေအးက.တိုက္ခတ္သျဖင့္.ေမ်ာက္မ်ားမွာ.ခိုက္ခိုက္တုန္ ေနၾကေလ၏..
ထိုအခ်ိန္တြင္.ေမ်ာက္အခ်ိဳ႕သည္..ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားကို..မီးက်ီးမီးခဲ.ထင္မွတ္လ်က္.ပါးစပ္ျဖင့္.မႈတ္မႈတ္ၿပီးလွ်င္.မီးေတာက္လာေအာင္ႀကိဳးစားၾကေလသည္..
ထိုအခိုက္တြင္.သုစိမုခ.အမည္႐ွိေသာ.ငွက္သည္.ေမ်ာက္တို႔၏အခ်ည္းႏွီး.အလဟႆ.ႀကိဳးပမ္းေနၾကပုံကို..ေတြ႔ရ၍.လွမ္းေျပာေလသည္.
<.ေဟ့..တယ္မိုက္လွတ့ဲ..ေမ်ာက္ေတြပါလား...အဲဒါေတြဟာ.မီးက်ီးမီးခဲ.မဟုတ္ဘူး..ဘာျဖစ္လို႔အပင္ပန္းခံ.မႈတ္ေနၾကတာလဲ..ဂူ႐ွိရာ.အကာအကြယ္႐ွိရာကို..အခ်မ္းသက္သာေအာင္..သြားၾကပါလား..>
ေမ်ာက္တို႔အထဲ၌ပါလာေသာ.ေမ်ာက္အို.တေကာင္က..
<.သုစိမုခငွက္..သူတို႔ကို..ဆုံးမဥပေဒသေတြ.ဘာေတြ.ေပးမေနႏွင့္..သူတို႔က.အမိုက္ေတြ..သင္ေပးတ့ဲ.ဆုံးမ.ဥပေဒသေတြကို.သူတို႔နာယူမွာမဟုတ္ဘူး..သင့္ကိုေတာင္.ဖမ္းၿပီးသတ္ပစ္လိုက္ဦးမယ္..
သို႔ရာတြင္.ေမ်ာက္အို၏.စကားကိုမနာယူပဲ.သုစိမုခငွက္သည္..ေဟ့.ေမ်ာက္ေတြ.တယ္မိုက္.တယ္တုံးၾက..တုံးပါပဲလား..ပိုးစုန္းၾကဴးကို.ဘာလို႔အပင္ပန္းခံ..ၿပီး..မႈတ္ေနၾကသလဲ.>.
ေျပာျပန္ေလသည္..
မီးမေတာက္သျဖင့္စိတ္ရႈပ္ေနေသာ..ေမ်ာက္တေကာင္.သည္..
<.ဒီငွက္.တယ္.စကားမ်ားပါလား..>.
ဆိုၿပီးလွ်င္..သုစိမုခငွက္ကို.အေတာင္ပံ.ကကိုင္ၿပီး.ေက်ာက္တုံးႏွင့္.႐ိုက္သတ္ပစ္လိုက္ေလသည္..
★..အဆုံးအမ.ဥပေဒသ.ဆိုတာဟာလည္း.ေပးသင့္.ေပးအပ္တ့ဲ.သူကိုသာ..ေပးရၿပီး.မေပးသင့္.မေပးအပ္တ့ဲ.သူကိုသြားေပးလွ်င္..
ေခြးၿမီးေကာက္.က်ည္ေတာက္စြပ္တဲ့အတိုင္းသာမကပဲ..ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့မလာတဲ့အျပင္..ပိုမို၍ပင္.ခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္လာတယ္လို႔..ဆိုလိုဆံုးမလိုတဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ..