ေျပာတဲ့သူကဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ လုပ္ရမယ့္သူကလုပ္ဦးမွေလ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးက အႏိုင္ရသြားတာမ်ားပါတယ္ေလ... (သီခ်င္းေရးဆရာ/ဗိုလ္မႉးျမသန္းစံရဲ႕ရင္ဖြင့္သံ)

ေျပာတဲ့သူကဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ လုပ္ရမယ့္သူကလုပ္ဦးမွေလ...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးက အႏိုင္ရသြားတာမ်ားပါတယ္ေလ...

(သီခ်င္းေရးဆရာ/ဗိုလ္မႉးျမသန္းစံရဲ႕ရင္ဖြင့္သံ)

အရိုးသားဆံုးစိတ္နဲ႔ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္အခုေရးမယ့္စာမ်ိဳးလံုးဝမေရးခ်င္ပါဘူး။ေ တာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဓမၼဆိုင္ရာစာေပနဲ႔ပဲေမြ႕ေလ်ာ္ မိမိကိုယ္ကိုေကာင္းေအာင္ ေဆာက္တည္ရင္း ေနလာခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပါၿပီ။

ေက်ာင္းဆင္းဒုဗိုလ္ဘဝ(၁၉၈၁ခုႏွစ္)ေလာက္က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးေဒသေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာမွာ

ေသေကာင္ေပါင္းလဲ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ရန္သူကို ၁၉၉၉ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္မယ္ လို႔ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေစတနာပါေပါင္းထည့္ေပးၿပီး

“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းခင္း”ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုေရးေပးခဲ့ရတဲ့သူပါ။

အဲဒီတံုးကအဲဒီတိုက္ပြဲမွာ မအူမလည္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္သာက်ဆံုးခဲ့ရင္ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းခင္း” သီခ်င္းထြက္လာမွာမဟုတ္သလိုကၽြန္ေတာ္လည္း သီခ်င္းေရးဆရာ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။

အခုေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ အဲဒီသီခ်င္းဖြင့္ၿပီးဆိုၾက ကၾကတယ္လို႔ ခပ္ေဝးေဝးပဲၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီတံုးကအခုလိုmediaေတြသိပ္မထြန္းကားေသးေတာ့ တေလာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ‘ေလာက္ကိုင္စစ္ပြဲ ‘ပံုရိပ္ေတြလို ျပည္သူေတြအခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီသိခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေျမျမဳပ္ အမိန္႔ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေဆးသားမပ်က္ျပယ္ေသးပါဘူး။

ေလာက္ကိုင္စစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ကေလးေတြရဲ႕မိဘေတြကိုကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္စိတ္နဲ႔ ခံစားေနရခ်ိန္မွာေတာ့ တခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္သုတ္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ဇနီးသားသမီးေတြဟာ အခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေျခာက္ခမ္းလို႔ ရင့္က်က္ကုန္ၾကပါၿပီ။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္သားဘဝ(၁၉၇၄-၇၈)တံုးက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ဦးသန္႔အေရးအခင္း ၊သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရာျပည့္

ပြဲေတြတံုးက ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေဝေလေလဘဝနဲ႔ လံုျခံဳေရးလုပ္ေနတဲ့စစ္သားေတြကိုလူအင္အားအရွိန္အဝါနဲ႔

မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ေရာက္လို႔ တိုက္ပြဲေတြမွာ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ေျမျမဳပ္ အမိန္႔ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာင္တႀကီးစြာနဲ႔အရမ္းကိုထိခိုက္ေၾကကြဲခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အခုေလးတင္ပဲ ပလပ္စတစ္စခင္းၿပီးထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ သဲတရွပ္ရွပ္ပဲဟင္းကို ေျမႀကီးေပၚထိုင္ၿပီးအတူစားခဲ့ၾကေသးတယ္။ အခုေတာ့တိုက္ပြဲၿပီးလို႔ကၽြန္ေတာ္ကေျမႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားေနရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္

ေျမႀကီးထဲေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔အေလာင္းေပၚမွာကၽြန္ေတာ္က ထမင္းၾကမ္းခဲထိုင္စားေနရသလိုပါပဲ။

ဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြဟာတရားဓမၼဘက္ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေရာက္လာျဖစ္ဖို႔တြန္းအား အေၾကာင္းတရားေတြမွန္း အဲဒီတံုးကေတာ့ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ေသာင္းက်န္းသူေတြကအလင္းဝင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြလုပ္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔တခမ္းးတနားအတူတြဲၿပီးcheers လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခါက အဆင္ေျပရာ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ေျမျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ အညၾတစစ္သည္ေတြရဲ႕ဂတိနဲ႔လားရာေတြကိုကၽြန္ေတာ္ ေတြးဆေနမိပါတယ္။

တစ္ခါေက်ာင္းသားေတြဘက္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ျပန္ ေတာ့လည္း ၁၉၆၂ခုႏွစ္ကတည္းက မိုင္းခြဲခံခဲ့ရလို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ဘဝကူးခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕ဝင္ေတြဟာ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းေရာက္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၇၅ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရာျပည့္ေရာက္ေတာ့တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၈ (၈ေလးလံုး) အေရးအခင္းေရာက္ေတာ့တစ္ႀကိမ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပံုေတြကိုင္ၿပီးေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ ေနလိုက္ၾကတာ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကားရတဲ့အရိုးတြန္သံပဲလို႔ေတြးဆမိပါတယ္။

ဒီမီးေတြကိုအစိုးရအဆက္ဆက္တာဝန္ယူသြားခဲ့ၾကသူေတြဟာ တာဝန္ရွိရက္နဲ႔ ၿငိမ္းေအာင္မၿငိမ္းသတ္ခဲ့ၾကဘူး။

ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို “မီးတုတ္”ေတြအေမြေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၈၈မွာသမၼတျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ပညာရွိပီပီ မီးၿငိမ္းႏိုင္ဖို႔အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုတ္ျမစ္ခ်ပါစို႔” လို႔ေက်ညာခဲ့ေပမယ့္စိတ္ႂကြေဆးေကၽြး၊ ေထာင္တံခါးဖြင့္၊ အရပ္ထဲဝင္ေမႊ၊ ဂိုေဒါင္ေဖာက္၊အေရးအခင္းကိုပံုဖ်က္၊တိုင္းျပည္ပ်က္တဲ့ ကိန္းဆိုက္ေလဟန္ဖန္တီးၿပီး အေျခအေနဆိုးေတြ ေပၚေပါက္လာတာေၾကာင့္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလိုက္လို႔ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ေၾကျငာခ်က္လည္း အသက္မဝင္ေတာ့ဘဲ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲေက်ာင္းသားနဲ႔အစိုးရ၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔စစ္တပ္ဟာ အေစးကပ္တယ္လို႔မရွိေတာ့ပဲ အစိုးရအဖြဲ႕ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း ေနာက္ထပ္လူသစ္ေတြ ဘယ္သူပဲ အာဏာရလာ ရလာ ရန္မီးဟာအခုအခ်ိန္အထိမၿငိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အခုျဖစ္ပြားေနတဲ့ ပညာေရးသပိတ္အထိရွည္လ်ားလာခဲ့တာ

ဘယ္ကာလက်မွ အဆံုးသတ္မယ္မသိႏိုင္ဘူး။

ဒါေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာပဲ

ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲက လူေတြပဲနစ္နာၾက ၊ဒဏ္ရာရၾက၊ အသက္ေတြေပးၾကရ၊ စစ္သားေတြအသက္ဆံုးရႈံးရ ၊ ေက်ာင္းသားေတြအဖမ္းခံၾကရ၊ ပညာသင္ခြင့္ေတြမရခဲ့ၾက၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တိုင္းျပည္မွာပညာတတ္ေတြကနည္းပါးလာ ၊ ပညာေတြေကာင္းေကာင္းသင္ခြင့္မရေတာ့ ဆင္ျခင္တံု တရားေတြနည္းပါးလာ၊ စီးပြားေရးကမေျပလည္၊ ဝင္ေငြအတြက္ မနည္းရုန္းကန္ ရွာေဖြေနရေတာ့ မေက်မနပ္စိတ္ကအျမဲအသင့္ျဖစ္ေန၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္တာနဲ႔ေဖာက္ခြဲဖို႔ကအသင့္ျဖစ္ေန၊

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေျပာင္းလိုက္တာနဲ႔ ဘိန္းနဲ႔အသက္ေမြးခဲ့တဲ့သူေတြ ကေန႔ခ်င္းညခ်င္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြျဖစ္လာၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာတိုင္းျပည္ထဲက သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြရဲ႕ ဘဝကေတာ့ မြဲၿပီးရင္းမြဲ ျပာက်ၿပီး ရင္းျပာက်နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွနလံျပန္ထႏိုင္ပါေတာ့မလဲ

ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံသားပညာတတ္ေတြကလည္း သူတို႔ပညာနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ေနရာမရွိတာရယ္ ဒီေရာက္ျပန္ရင္လည္း ဘာမွမတတ္ဘဲနဲ႔အေပၚစီးကေန အာဏာျပတာမခံခ်င္ေတာ့လို႔ ဘယ္သူမွမလာခ်င္ေတာ့ဘူး။

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီး ထူးမျခားနားပတ္ပ်ိဳးႀကီးနားေထာင္ေနရတာထက္စာရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့အလုပ္ခြင္မွာ pop music ေလးနဲ႔ပဲၿငိမ့္ေနေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သူေတြကိုလည္း အျပစ္မဆိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးပဲေလ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ – တိုင္းျပည္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ဖိုးသုည အမ်ားစုနဲ႔လည္ပတ္ေနရေတာ့

ကမၻာ့အလယ္မေျပာနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြၾကားမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလည္အပတ္ေရာက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခပ္ငယ္ငယ္ရယ္။ က်န္းမာေရးဆိုလည္း နည္းပညာျမင့္ၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ (ေစတနာလည္းပါတဲ့) အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကိုေျပးၾကရ၊ ပညာေရးဆိုလည္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကိုေျပးၾကရျပန္၊ သြင္းကုန္ဆိုလည္း သူတစ္ပါးကိုအားကိုးရ၊ ထုတ္ကုန္က်ျပန္ေတာ့လည္း မတန္တဆေဈးအႏွိမ္ခံရၿပီး ကုန္ၾကမ္းသက္သက္ ေရာင္းစားေနရတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနရနဲ႔ ေျပာရတာကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရသလို ရွက္လည္းရွက္ပါတယ္ မရွက္လည္းမရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီျပႆနာေတြအားလံုးေျပလည္သြားဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အဆင့္အျမင့္ဆံုးတာဝန္ယူထားတဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံသားအားလံုးမွာတာဝန္ရွိပါတယ္။

ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီျပႆနာကိုေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆိုတာ

ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာ ကမာၻအလယ္မွကေနၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ “ဒို႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား “ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့လည္းဘာမၽွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

တိုင္းျပည္တစ္ခုတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ-

(၁) တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ဖို႔လိုပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးပထဝီကိုေလ့လာၿပီးကိုယ့္တိုင္းျပည္ေဘးမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကိုဝါးစားဖို႔

က်ားရဲႀကီးေတြ အစြယ္တၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေစာင့္ေနတာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကပါ။

(၂) တာဝန္ရွိသူေတြကလည္း ကိုယ့္ျပည္သူျပည္သားေတြအေပၚမွာ က်ားကစားသလို လွည့္ကြက္ေတြနဲ႔

ဥာဏ္မမ်ားဖို႔လိုပါတယ္။

(၃) ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲက human resources ေတြကိုစံနစ္တက်အသံုးခ်တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။

(၄) အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈ ပရိယာယ္မပါတဲ့

ရိုးသားျဖဴစင္မႈ သစၥာရွိမႈနဲ႔ ေမတၱာထားတတ္မႈ ေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။

(၅) တာဝန္အရonlineေတြေပၚမွာ account မ်ိဳးစံုတတ္ၿပီး ေရးေနၾကသူေတြအေနနဲ႔ hate speeches ေတြတတ္ႏိုင္သမၽွရပ္တန္းကရပ္ၾကပါေတာ့လို႔လည္း ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ဆဲဆိုေနၾကတဲ့သံသရာမဆံုးႏိုင္သေရြ႕ ေနာက္ဆံုးနစ္နာေတာ့ ကိုယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ ဆိုတာကို အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုေနပါၿပီ။

(၆) ယံုၾကည္ထိုက္သူက ယံုၾကည္ေအာင္ေနျပလိုက္ပါ။ အခုျဖစ္ေနသမၽွအားလံုးဟာ အယံုၾကည္မခံရလို ႔ျဖစ္ၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕စိတ္အေျခခံကဒီေလာက္မညံ့ပါဘူး။ ေျပလြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ေက်ေအးလြယ္ပါတယ္။ အရွိန္အဝါကိုကိုင္ၿပီးတင္းခံေနရင္ေတာ့ တင္းလြန္းရင္ျပတ္တတ္ ေလၽွာ့လြန္းျပန္ေတာ့ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာဝကိုလည္းနားလည္ၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။

ဆက္ေျပာရင္ေတာ့အမ်ားႀကီးပါ။

ဒါေပမယ့္ကိုယ္ကႏိုင္ငံေရးသမားလည္းမဟုတ္ေတာ့ဒီေလာက္ေရးျပလိုက္ရတာေတာင္အေတာ္လြန္လွပါၿပီ။ အမွားပါရင္လည္းခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ရန္ကုန္နဲ႔ေနရာအစံုမွာျဖစ္ေနသမၽွျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းလို႔ ဒီစာကိုေရးလိုက္ရတယ္လို႔မွတ္ပါ။ ပညတ္ေတြအာရံုျပဳရတာပင္ပန္းလွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပရမတ္ ရုပ္နာမ္ေတြရႈျမင္ရာကေန ပညတ္နယ္ပယ္ကိုေမတၱာပို႔ဖို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ

ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနတာေတြ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရလို႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္သြားရာက ေရးလိုက္ရတဲ့စာပါခင္ဗ်ာ။

အားလံုးေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ……။

Credit - ျမသန္းစံ